Mac Miller „Kręgi” – recenzja

Nie oznacza to jednak, że stąpa po tych samych wodach, nie zamierzona gra słów. Gdzie Pływający wydawał się przesiąknięty nastrojową ciszą i stłumiony echem pogłosu, Circles to bardziej bezpośrednie i bezpośrednie słuchanie. Od przejmującego singla „Good News” do gładkiego, jazzowego utworu „Hand Me Downs”, teksty Maca wydają się dziwnie zapowiadać jego wczesną śmierć, prawie tak, jakby wiedział, co go czeka. I, co dziwne, wydaje się, że jest z tym w porządku. Jak sam mówi, „po drugiej stronie czeka więcej”.

W wielu, wielu momentach każdy fan Mac Millera będzie bliski łez. Śpiewające wokale na „Everybody”, w połączeniu z prostą partyturą perkusyjną i fortepianową, są boleśnie smutne, słysząc w kontekście kontekstu. W innym miejscu „That's On Me” Mac bierze na siebie winę za wszystkie swoje osobiste błędy i porażki, nigdy nie oferując rozwiązań swoich problemów, ale akceptując je wszystkie.

Jest też cały szereg tonów, w tym elektro-funkowy hit „Blue Worlds” i musujący, skoczny „Complicated”. Osobowość Maca wciąż tu jest, gdy przechodzi przez złożoną, ciężką introspekcję i odnajduje w sobie spokój, rozwijając się w funkowych rytmach Pływanie lżejsze chwile. Czasami całkowicie odchodzi od hip-hopu, brzmi jak cudowne dziecko Beatlesów w utworach takich jak „Circles” i „Surf”, ale nigdy nie oddala się zbytnio od dźwięków, które sprawiają, że jest tak kochany.

Podczas słuchania tej płyty ciężko mi też zachować obiektywną perspektywę. Jako ktoś, kto jest głęboko przywiązany do swojego poprzedniego albumu, Circles zawsze będzie emocjonalnym przeżyciem. Jestem jednak w pełni usatysfakcjonowany tym, jak potoczył się projekt i pod wieloma względami jest to pełne miłości i uspokajające zamknięcie życia, które nigdy nie powinno być skrócone tak szybko i tak szybko.

Circles jest przypomnieniem, jak ulotne i jak kruche jest nasze życie. Praca Maca była paletą kolorów, żywiołowości i rozbrajającej otwartości i często musiałem sobie przypominać, że wokale, które słyszałem przez cały czas, pochodziły od kogoś, kogo już z nami nie było.

Biorąc pod uwagę okoliczności, ten album wydaje się być niemal nieziemski, jakby zjawa przemawiała skądinąd, uwięziona w dwunastu utworach. Oczywiście tak nie jest, ale jest w tym coś głęboko pocieszającego Circles. Czuje się jak spokój po burzy, uścisk po niepokoju, promień słońca, który pojawia się po długim, męczącym okresie szarości. Przepraszam, jeśli to wszystko brzmi jak dziwaczne bzdury, ale łatwo jest przytłoczyć emocjami, gdy mówimy o tej płycie.

Mam nadzieję, że to ostatni album, jaki słyszymy od zespołu Maca. Nie chciałbym, żeby jego nazwisko zmieniło się w XXXTentacion i Lil Peep, używane przez wytwórnie płytowe za bezwstydną złotówkę. Na razie wszystko wydaje się jasne i Circles powinien stać się ostatnim i potencjalnie najlepszym dziełem jednego z najzdolniejszych hip-hopowych talentów. To uśmiech kogoś, kogo już tu nie ma, a słuchanie go to prawdziwa radość.

Śpij spokojnie, Mac Miller.