Opinia – Potrzebujemy lepszych granic w mediach społecznościowych, aby zapobiec „smutnym rybom”

Internet mógł zdziałać cuda w rozmowie na temat zdrowia psychicznego, oferując każdemu, kto zmaga się z poczuciem wysłuchania, zrozumienia i wsparcia, ale przy rosnącym smutku, czy istnieje granica tego, ile powinniśmy ujawniać w Internecie?

Chociaż zawsze byłem jednym z okazjonalnych #ootd na Instagramie, retweetem czegoś, z czym się kojarzę, lub wideo TikTok z estetycznymi momentami, które kompilowałem przez cały tydzień, przyznaję, że nigdy tak naprawdę nie rozumiałem tego uroku ujawniania moich osobistych zmagań w świecie online.

Nie zrozumcie mnie jednak źle, ponieważ pomimo moich obaw – w dużej mierze wynikających z lęku przed osądem – nie można zaprzeczyć, że siedząc samotnie na uboczu, doświadczyłem poczucia wspólnoty zapewnianego przez media społecznościowe, które zachęca ludzi do otwierając sposób, w jaki to robią.

W ciągu ostatniej dekady internet zdziałał cuda za rozmowę o zdrowiu psychicznym, oferując każdemu, kto cierpi z powodu traumy, lęku, samotności, depresji i egzystencjalizmu (między innymi) przestrzeń, w której można poczuć się wysłuchaną, zrozumianą i wspieraną.

To podważyło głęboko zakorzenione piętno społeczne związane z tymi schorzeniami, dało nam dostęp do pomocy, o której nie wiedzieliśmy, że potrzebujemy, i pokazało nam, a może przede wszystkim, że nie jesteśmy odizolowani w naszej walce o szczęście.

Odnajdując w ten sposób komfort i ukojenie (jak Bella Hadid zrobiła to w listopadzie z surowym wglądem w jej walkę z poczuciem winy) jest szczególnie korzystny, mogę dodać, w następstwie pandemii, która pozostała przede wszystkim młodzi ludzie podatny na najwyższy poziom stresu psychicznego od czasów II wojny światowej.

W rzeczywistości publikowanie podpisów, które szczegółowo opisują nasze problemy na bok, dyskusje dotyczące tego, z czym mamy do czynienia, były zachęcane na długo przed tym, zanim ludzie zaczęli szukać terapii.

W końcu „wspólny problem to problem o połowę”, jak to się mówi.

I robiąc to przez ekran robi mają swój urok, ponieważ bez wątpienia łatwiej jest skondensować nasze nieszczęścia w 280 zgrabnych małych postaci niż podnieść słuchawkę i zadzwonić do kogoś, aby wyrazić te emocje na głos.

„W mediach społecznościowych pojawia się poczucie usunięcia; jest poczucie dystansu, ponieważ nie mówisz bezpośrednio do poszczególnych osób w ten sam sposób. To tak, jakby ekran działał jak bariera” – wyjaśnia dziennikarz Sian, który dodaje, że możliwość wietrzenia się w Internecie jest niezbędna dla tych, którzy nie mają dostępu do alternatywnego gniazdka. „Czujesz, że mniej obciążasz ludzi, ponieważ po prostu wysyłasz tweeta”.

Niestety, jak w przypadku większości dobrych rzeczy, w ostatnich latach pojawiła się ciemna strona tego skądinąd zdrowego mechanizmu radzenia sobie.

I nie mówię o tym oparte na dowodach ironia, że ​​nasze cyfrowe nawyki są głównym czynnikiem przyczyniającym się do negatywnych aspektów naszego dobrego samopoczucia, tych, które tak chętnie wypowiadaliśmy na naszych ulubionych platformach, ale fakt, że smutek w mediach społecznościowych stał się modny.

„Dlaczego ludzie komandytują swoją traumę w zamian za przewagi/punkty litości/korzyści pieniężne, jednocześnie przedstawiając się jako ofiary niezdolne do skrzywdzenia innych z powodu swoich wcześniejszych doświadczeń?” pyta Reddit użytkownik, odnosząc się do toksycznego 'łowienie rybzjawisko polegające na tym, że jednostki zwracają uwagę na swoje problemy.