Green Day „Ojciec wszystkich…” – recenzja

W latach 1990. mieli zupełnie inną osobowość, bardziej zajęci paleniem trawki i spędzaniem czasu z kolegami niż przemawianiem do amerykańskiego establishmentu. Ten swobodny styl pozostaje ich najpopularniejszym - ciastko! jest konsekwentnie wybierana przez fanów jako ich najlepsze dzieło, ale w tym stuleciu ich znaczenie i oczekiwania powoli tracą na znaczeniu, stając się tak samo korporacyjnymi i komercyjnymi jak system kapitalistyczny, który krytykują. Matka Wszystkich… kontynuuje ten trend w pikach.

Album zaczyna się wystarczająco mocno. Jego otwieracz to przyjemny, zabawny festyn akordów mocy, który jest prosty, ale przyswajalny, podczas gdy „Sugar Youth” to pop-punkowy hymn, który będą chłonąć młodsi fani. Jednak poza tymi piosenkami sprawy rozpadają się dość szybko, a większość albumu składa się z ogólnych akordów gitarowych i zapadających w pamięć tekstów.

Jak to ujął Vice, ten album oczywiście nie powinien być traktowany wyjątkowo poważnie, ale to wciąż nie czyni go dobrym. Przetwarza również kilka dźwięków i pomysłów z poprzednich prac. Nawet okładka to powtórka Amerykański idiota grafika, choć z kolorowym graffiti jednorożca na nim. Brzmienie albumu jest gdzieś pomiędzy bluesowym rockiem a popem, ze smakami Royal Blood, The Black Keys i old schoolową muzyką gitarową dorzuconą na dokładkę.

Jego największym problemem jest bezsens tego wszystkiego. Żaden z tekstów się nie wyróżnia, podobnie jak refren czy szczeliny. Album mija i niewiele można do niego wrócić, a głos Billie jest tak samo nosowy, jak zawsze tutaj. Singiel „Meet Me On The Roof” podąża podobnym szlakiem do poprzedniego utworu „Stry Heart” z Tak!, a te ostatnie kojarzą mi się z balladami z Tre!.

Ogólnie rzecz biorąc, Matka Wszystkich… to jeden wielki album poprockowego wypełniacza i bardzo wątpię, aby jakikolwiek utwór na tym albumie został uznany za jeden z najlepszych w zespole. Ten projekt jest wypełnieniem dziesięciu płytowych kontraktów zespołu z Warner Bros, co może być powodem, dla którego w ogóle istnieje, a od tego momentu sprawy mogą stać się nieco ciekawsze.

Na razie jest to całkowicie przyziemne doświadczenie. Jak zespół, który stworzył ciastko! i amerykański idiota Dotarcie do tego dziwnego, komercyjnego miejsca, które nie ma żadnego znaczenia, jest poza mną, ale to jest jedno, które prawdopodobnie będziesz chciał tym razem pominąć.