Billie Eilish twierdzi, że magazyn Variety ją ujawnił

Ale Billie powiedziała też, że nie wierzy w koncepcję „coming outu” i w ideę, że ludzie powinni być zobowiązani do ujawniania swojej seksualności.

W pewnym stopniu można się spodziewać mieszanej reakcji na jej ostatni post. Zawsze skupiamy się na języku – niezależnie od tego, czy przywołuje on właściwe znaczenie, czy przekazuje właściwy komunikat. Decyzja Eilish o wywołaniu „Variety” stawia także cel w jej osobach przeprowadzających wywiady, co pozostawiło kwaśny posmak w ustach jej zwolenników.

Debata toczy się więc wokół interpretacji wywiadu dla Variety – czy chodziło o ujawnienie prywatnych informacji wbrew woli Eilish, czy też o kontynuację jej wcześniejszej otwartości na temat swojej tożsamości?

Jednak w tym przypadku problem tak naprawdę nie dotyczy szczegółowości języka czy interpretacji. Chodzi o naszą nieustanną hiperfiksję na punkcie tożsamości seksualnej celebrytów, przymus, którego – pomimo szkodliwych konsekwencji – nieustannie nie potrafimy powstrzymać.

Niezależnie od tego, czy ktoś zdecyduje się udostępnić te informacje dobrowolnie, czy nie, obsesja wtrącania się w jego życie osobiste ogranicza jego wolność wypowiedzi i tożsamość. Analiza staje się siłą ograniczającą, dzielącą jednostki na z góry określone kategorie i tłumiącą płynność samopoznania i ekspresji.

Krzyki Billie, „proszę, zostaw mnie w spokoju”, potwierdzają niszczycielski wpływ naszego zaabsorbowania jej życiem osobistym. W końcu ma rację. Dlaczego powinno nas to obchodzić? Eilish słynie z tworzenia muzyki – jest w tym niezwykle dobra. Nie jest tu po to, żeby ulegać naszym ciekawostkom lub dzielić się szczegółami swojego życia randkowego.

Tutaj też panuje atmosfera mizoginii. Mężczyźni znajdujący się w centrum uwagi rzadko są zasypywani pytaniami dotyczącymi ich życia miłosnego, zwłaszcza podczas wydarzeń, podczas których nagradzani są za sukcesy w karierze.

Niezależnie od tego, czy myślisz, że Billie chętnie podzieliła się swoją seksualnością z Variety, ona najwyraźniej czuje inaczej. I to w ostatecznym rozrachunku powinno być wszystkim, co się liczy. Czy nie powinniśmy być na tyle łaskawi, aby pozwolić ludziom ujawnić się na własnych warunkach? Zdefiniować, co to dla nich oznacza?

Sytuacja Billie Eilish nie jest odosobnionym przypadkiem. Wiele osób publicznych stara się zachować delikatną równowagę między prywatnością osobistą a widzialnością publiczną. Narracja dotycząca ich życia często staje się wspólną dyskusją, w której opinia publiczna ma prawo do każdego szczegółu.

Taka analiza stwarza jedynie środowisko, w którym jednostki wahają się przed autentycznym odkrywaniem swojej tożsamości w obawie przed konsekwencjami oceny publicznej.

Nadmierna fiksacja na punkcie orientacji seksualnej danej osoby, niezależnie od tego, czy jest ona ujawniana dobrowolnie, czy nie, ogranicza jej wolność słowa i wzmacnia szkodliwe stereotypy.

Nadszedł czas na kulturową zmianę w kierunku poszanowania granic prywatności osobistej i zapewnienia jednostkom przestrzeni do definiowania swojej tożsamości na własnych warunkach.