Nowe zasady różnorodności Oscarów: doniosłe czy symboliczne?

Najwyraźniej producenci mogą wybrać dokładnie, które odznaki różnorodności chcą przypiąć do swoich nominacji. Oznacza to, że dla dużych studiów, takich jak Warner Brothers czy 20^th Century Fox, wiele standardów Akademii to spacer po parku. Twórcy filmów studyjnych prawdopodobnie już zapewniają staże zróżnicowanej etnicznie grupie osób, ponieważ po prostu oferują więcej staży. W przypadku Warnera standardy włączenia rasowego i LGBT+ będą już spełnione, o ile demograficzna grupa pracowników jest statystycznie średnia dla stanu Kalifornia.

Mniejsi, niezależni twórcy filmowi będą mieli największe trudności z sprostaniem bardziej rygorystycznym standardom obsady i produkcji. Warto zauważyć, że wiele opcji nie obejmuje reprezentatywnych statystyk (np. nasza obsada jest w 50% niebiała), ale dosłowne tokeny (np. jeden członek naszego zespołu produkcyjnego jest trans), które są trudniejsze do spełnienia przez małe studia.

Myśl po dniu: im więcej patrzę na te nowe zasady AMPAS, tym bardziej myślę, że ich jedynym skutkiem, jak napisano, jest faworyzowanie dużych firm. Twórcy filmów studyjnych dosłownie nie będą musieli nic robić, aby spełnić te standardy; studio może się tym wszystkim zająć za pomocą standardów C i D.>

- Mark Harris (@MarkHarrisNYC) 9 września 2020 r.

Są też inne obawy. Chociaż wszystkie odznaki obudzonych są oceniane podobnie, istnieje brak równowagi między, powiedzmy, zatrudnieniem pewnej liczby operatorów oświetlenia BAME a zatrudnieniem pierwszego aktora w roli głównej nominowanego do najlepszego filmu. Co więcej, definicja „mniejszości” staje się drażliwą kwestią. Na przykład Bong Joon Ho Pasożyt został uznany za wybór łamiący piętno, ponieważ reprezentował ludzi, którzy są mniejszościami etnicznymi według amerykańskich standardów, ale obsada i ekipa byli prawie wszystkimi członkami większościowej grupy etnicznej, w której film był faktycznie kręcony w Korei Południowej.

Co więcej, żaden ze standardów włączenia nie uwzględnia dyskryminacji ze względu na klasę lub religię.

Regulowanie z natury kreatywnego przemysłu bez dławienia artystów zawsze będzie trudnym zadaniem i dobrze, że Akademia podejmuje kroki, aby naprawić swoją jednorodność. Jak ujął to krytyk Variety Clayton Davis op-ed„Akademia nie mówi Picasso, co umieścić na swoich obrazach. Jeśli jednak chce zgłosić swoje dzieło do Oscara, musi użyć żywszych kolorów lub zaprosić miejscowego młodego malarza do obejrzenia jego procesu”.

W najlepszym ze wszystkich możliwych światów te nowe zasady zachęcą studia i filmowców do nie tylko poddawania się Akademii, ale także do przyjrzenia się sposobom zatrudniania i historiom, które zdecydują się opowiadać. Możemy tylko mieć nadzieję.