Opinia – sztuka włoska musi uznać swoje potężne kobiety

W przeszłości kobiety otrzymywały „bardzo różne zasady”, wyjaśnia Spadini. Wyrobienie sobie nazwiska w wybranej przez siebie dziedzinie było o wiele trudniejsze. Oczywiście są wyjątki, ale te osiągnięcia zostaną „zmiecione pod dywan” przez patriarchalne społeczeństwo, które czuło się zagrożone sukcesami kobiet, „gorszej płci”, dodaje.

W całej historii Włoch jest niezliczona ilość kobiet, które miały sławę, władzę i pieniądze. Jedną z nich jest Artemisia Gentileschi, urodzona w 1593 roku, która jako jedna z nielicznych artystek swoich czasów osiągnęła międzynarodowy rozgłos i utrzymywała się ze swoich obrazów.

Włoska malarka baroku była też pierwszą, która została przyjęta do Akademii Sztuk Pięknych we Florencji – jej obrazy często przedstawiają kobiety z mitów i alegorii, opowiadające historie ofiar, bojowników i ocalałych – mówi Spadini.

Dla 21-latki reprezentuje „siłę” i „odporność”, zwłaszcza po tym, jak została zgwałcona przez malarza Agostino Tassi i przeszła niesławny proces.

„Posąg jej uczciłby jej imponujące sukcesy i potężny charakter, stanowiąc symbol kobiecej siły i wytrwałości w obliczu przeciwności” – dodaje.

Spadini uważa, że ​​kobiety nie są jedyną grupą, której wyraźnie brakuje we włoskiej bogatej, ale jednolitej sztuce i kulturze. Imigranci i duża część Włochów wywodzących się z pokoleń byłych imigrantów są „poważnie niedoreprezentowani” w sztuce.

„Nadszedł czas, abyśmy docenili znaczenie i wagę tych społeczności w kształtowaniu Włoch jako dzisiejszego kraju i wyrazili uznanie za wkład, jaki wnieśli, mimo że często znajdują się w nieprzychylnych okolicznościach”.

Poza Włochami sztuka czasami wydaje się być o kilka kroków do przodu. Na przykład w Nowym Jorku anonimowa grupa artystyczna Guerrilla Girls tworzy prace, które wysuwają na pierwszy plan nierówność płci i rasy, często w formie plakatów wystaw-niespodzianek.

Spadini uważa, że ​​grupa, która działa od 1985 roku, jest jednym z wielu przykładów tego, jak rosnąca fala feminizmu znalazła odzwierciedlenie w ekspresji artystycznej, kształtując sposób, w jaki artystki komunikują się ze swoimi odbiorcami i informują o przekazach, które zdecydują się przekazać.

Chociaż Włochy nie są jedynym krajem, który uwielbia uwielbiać swoją przeszłość i odnajdywać siłę w swoich tradycjach, szczególnie pasjonuje się zachowaniem swojego dziedzictwa kulturowego. W kraju obowiązuje nawet kilka przepisów chroniących jego posągi, katedry i inne artefakty.

Spadini dodaje, że niektórzy historycy mocno wierzą, że artefakty i pomniki muszą być utrzymywane dokładnie w takim stanie, w jakim zostały wykonane, ignorując to, jak mogą kolidować z rozwojem współczesnego społeczeństwa i kultury.

W przypadku Piscopia może nie być tak, że ludzie przeciwni wzniesieniu jej nowego posągu sprzeciwiają się posągom kobiet, mówi Spadini. „Ale mogą nie wierzyć, że to priorytet”.