Dlaczego Behrouz Boochani jest dobrze znany?
Historia Boochaniego jest skomplikowana i dotyka złożonych stosunków międzynarodowych i polityki wobec uchodźców. Dorastał w Iranie w latach 1980., gdy wojska Iraku najechały ten region, rozpoczynając konflikt, który trwał przez większą część tej dekady. Po ukończeniu studiów pisał artykuły do różnych publikacji promujących kulturę kurdyjską (irańskiej grupy etnicznej), a także był członkiem Kurdyjskiej Partii Demokratycznej – która jest obecnie zakazana w Iranie. Boochani obawiał się o swoje życie i uciekł z burzliwej sytuacji politycznej w swoim rodzinnym kraju w 2013 roku, podróżując łodzią do Australii, zanim został zatrzymany przez władze imigracyjne. Pozostał uwięziony na wyspie Manus przez sześć lat.
Będąc pod okiem władz imigracyjnych, Boochani potajemnie sfilmował się w obozie i napisał całe wspomnienie przez WhatsApp, wysyłając SMS-y do dziennikarzy i tłumacza w Australii. Powstała praca, Nie ma przyjaciela prócz gór!, na początku 2019 roku zdobył wiktoriańską nagrodę literacką, czyniąc Boochaniego, jak na ironię, jednego z najbardziej płodnych współczesnych pisarzy w kraju, do którego nie miał wstępu.
Boochani stał się międzynarodowym nazwiskiem, ponieważ jego praca zmusiła Australijczyków i cały świat do głębokiego przyjrzenia się kryzysowi, który łatwo zmieść pod dywan. Jego pisma i artykuły burzą narrację polityczną i stereotypy dotyczące uchodźców, które wielu (zwłaszcza prawicowi politycy) wykorzystuje jako uzasadnienie twardego stanowiska kraju w sprawie imigracji.
Mówiąc prościej, Boochani jest głosem uciszonej, uciśnionej grupy ludzi, którzy zostali zmuszeni do stanu zawieszenia. Ich traktowanie w areszcie na wyspie Manus jest nieetyczne i nieludzkie, sprzeczne z rzekomo liberalnym i demokratycznym rządem Australii, a dzięki dziennikarstwu Boochaniego stało się pilniejszą i bardziej znaczącą kwestią.
Chociaż może być teraz wolny, Boochani nadal czuje odpowiedzialność i poczucie winy za ludzi, którzy są obecnie uwięzieni na wyspie Manus. „Nigdy nie możemy ich zostawić na tej wyspie” – powiedział The Guardian. Nie jest jasne, co będzie dalej, ale spodziewam się, że w nadchodzących miesiącach usłyszymy od niego znacznie więcej.
Jaka jest obecna sytuacja na wyspie?
W tej chwili w obiektach na wyspie Manus wciąż tkwi wiele osób, które nie zostały odpowiednio przetworzone. Pierwotny obóz przetrzymywania, w którym przetrzymywany był Boochani, został teraz zburzony i uznany za nielegalny, ale faktycznie nie był w stanie opuścić go bez dokumentów, a kilkaset osób pozostawionych na mieliźnie wciąż jest uwięzionych.
Australia konsekwentnie odrzuca ofertę Nowej Zelandii dotyczącą przesiedlenia 150 uchodźców rocznie z wysp Manus i Nauru, argumentując, że podważyłoby to jej surową politykę dotyczącą nielegalnej imigracji łodziami.
Szacunkowa liczba osób ubiegających się o azyl w Australii na wyspie Manus została zmniejszona z 1,353 do 300, co oznacza, że jest to problem, który na szczęście raczej ustępuje niż się rozwija.
Nowy premier Papui Nowej Gwinei, James Marape, przekonywał, że Australia musi opracować plan właściwej relokacji pozostałych uchodźców – zostali oni teraz zaproszeni do pozostania w Papui Nowej Gwinei, ale to, jak wszystko w tej historii, ma swoje własne komplikacje. Wiele terminów jest niejasnych, a przyszłość każdej osoby jest wciąż niepewna, nawet po sześciu latach okropnego leczenia.
Obecnie Boochani jest wolnym człowiekiem w Nowej Zelandii i pozostanie na widoku publicznym w najbliższej przyszłości. To, dokąd idzie dalej, nie jest jeszcze do końca konkretna, mimo oferty Ameryki, ale jedno jest pewne – ma powody do uśmiechu, coś, czego prawdopodobnie nie miał od bardzo dawna.
0
energia
0 komentarze
