Menu Menu

Dogłębne spojrzenie na „potrójny kryzys planetarny”

Oprócz nagłówków gazet o rosnących temperaturach i ekstremalnych warunkach pogodowych Organizacja Narodów Zjednoczonych bije na alarm w związku z szerszym zagrożeniem dla środowiska: potrójnym kryzysem planetarnym.

W dobie zmian klimatycznych, gdy na pierwszych stronach gazet dominują rosnące temperatury i ekstremalne zjawiska pogodowe, wyzwania środowiskowe, przed którymi stoimy, wykraczają daleko poza ocieplającą się planetę. Organizacja Narodów Zjednoczonych zidentyfikowała bardziej kompleksowe zagrożenie: „potrójny kryzys planetarny”.

Niebezpieczeństwa z tym związane, choć często pomijane, muszą być powszechnie dostrzegane. Niedawne Zgromadzenie Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska (UNEA) postawiło sobie za zadanie skupienie się na sposobach złagodzenia kryzysu poprzez współpracę różnych państw członkowskich.


Czym jest potrójny kryzys planetarny?

Termin 'potrójny kryzys planetarnyjest używane przez Organizację Narodów Zjednoczonych do opisania trzech głównych problemów środowiskowych, które są ze sobą powiązane i na siebie wpływają. Te trzy kryzysy obejmują zmianę klimatu, zanieczyszczenie i utratę różnorodności biologicznej.

Ramy te opierają się na założeniu, że te trzy kryzysy są ze sobą powiązane i wspólnie wpływają na ekosystemy, społeczeństwa i gospodarki planety. Skutki każdego z nich są dobrze znane w czasach, gdy nieustannie dyskutuje się o kryzysie klimatycznym.

Szerszy zakres obejmuje długoterminowe zmiany temperatury; zanieczyszczenie poprzez wprowadzenie szkodliwych materiałów do środowiska i utratę różnorodności biologicznej w postaci ciągłego zanikania życia roślinnego i zwierzęcego.

Koncepcja potrójnego kryzysu planetarnego pojawiła się po raz pierwszy na początku XXI wieku, kiedy Organizacja Narodów Zjednoczonych uznała potrzebę wspólnego zajęcia się globalnymi kryzysami środowiskowymi. Termin zyskał rozgłos w 2020 r., kiedy Program Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska (UNEP) przyjął go w celu opisania trzech przecinających się tematów.


W jaki sposób Organizacja Narodów Zjednoczonych jest zaangażowana?

Niedawne zgromadzenie UNEA rozpatrzyło rezolucje dotyczące różnych aspektów potrójnego kryzysu planetarnego, co stanowiło postęp w tej kwestii. Zanim jednak do tego przejdziemy, ważne jest rozróżnienie ról Program Ochrony Środowiska Narodów Zjednoczonych (UNEP) i Zgromadzenie Narodów Zjednoczonych ds. Środowiska (UNEA).

Będąc tym samym systemem, który przyjął ramy potrójnego kryzysu planetarnego, Organizacja Narodów Zjednoczonych odgrywa kluczową rolę w łagodzeniu problemu. Odbywa się to głównie za pośrednictwem UNEP i UNEA.

UNEP, jako wiodący światowy organ ds. ochrony środowiska, działa na rzecz promowania zrównoważonego rozwoju poprzez koordynację reakcji na problemy środowiskowe na poziomie globalnym. Organizacja podkreśla potrzebę wspólnych działań i włączającego podejścia, aby wspólnie stawić czoła tym kryzysom.

Z drugiej strony UNEA pełni funkcję najwyższego na świecie organu decyzyjnego w kwestiach środowiskowych, zrzeszającego wszystkie 193 państwa członkowskie ONZ w celu ustalenia priorytetów globalnej polityki ochrony środowiska i opracowania międzynarodowego prawa ochrony środowiska.

W skrócie UNEP jest organizacją realizującą działania proekologiczne, natomiast UNEA jest organem decyzyjnym wyznaczającym kierunek tych działań.


Zgromadzenie UNEA

Szósta sesja UNEA-6 odbyła się w dniach 26 lutego – 1 marca 2024 r. w Nairobi w Kenii, skupiając się na multilateralizmie aby zaradzić potrójnemu kryzysowi planetarnemu.

Celem zgromadzenia było przywrócenie harmonii między ludzkością a przyrodą, poprawa życia najbardziej bezbronnych ludzi na świecie oraz zapewnienie platformy dla decyzji dotyczących globalnej polityki ochrony środowiska. W UNEA-6 wzięły udział państwa członkowskie, grupy społeczeństwa obywatelskiego i społeczność naukowa, aby współpracować przy kształtowaniu globalnej polityki ochrony środowiska.

Połączenia główne uchwały uchwalone objęły kwestie zrównoważonego zarządzania zasobami, przywracania środowiska, niedoboru wody i zanieczyszczeń.

Do najważniejszych kwestii należało opracowanie ocen cyklu życia w celu zidentyfikowania i uwzględnienia wpływu na środowisko w całym cyklu życia produktu, od wydobycia po utylizację.

Mając na uwadze środowisko, należy wyznaczyć ambitne krajowe i regionalne cele w zakresie renaturyzacji zdegradowanych gruntów i wód. Ponadto plany rekultywacji gruntów mają angażować społeczności lokalne i w miarę możliwości wykorzystywać rozwiązania oparte na przyrodzie.

Poprawa efektywności wykorzystania wody, taka jak modernizacja nawadniania, wykrywanie i naprawa wycieków oraz promowanie technologii oszczędzających wodę w rolnictwie i przemyśle.

Jeśli chodzi o zanieczyszczenie, należy wdrożyć plany poprawy jakości powietrza, ukierunkowane na główne źródła, takie jak emisje pojazdów i działalność przemysłowa. Ponadto należy poczynić inwestycje w czystsze źródła energii i promować zrównoważone możliwości transportu w celu odchodzenia od paliw kopalnych.


Co teraz?

Choć państwa członkowskie osiągnęły ogólny konsensus co do uchwał, to odrębną kwestią jest to, czy zostaną one wprowadzone w życie. Co więcej, jak wspomniano wcześniej, UNEA podejmuje jedynie decyzje, a nie realizuje pomysły uzgodnione podczas zgromadzeń.

Rozpoznawanie złożona natura W przypadku tej kwestii należy koniecznie przyznać, że skuteczne rozwiązanie potrójnego kryzysu planetarnego wymaga podejścia wieloaspektowego. Chociaż uchwały przyjęte przez UNEA-6 zapewniają cenne ramy, ich faktyczna realizacja w dużej mierze opiera się na zbiorowych działaniach na różnych poziomach gospodarki kraju, od jednostek po sam rząd.

Ta złożona sieć powiązanych ze sobą kwestii środowiskowych wzmacnia wzajemne negatywne skutki i potencjalnie prowadzi do niszczycielskich skutków w różnych aspektach dobrostanu ludzi i środowiska.

Ostatecznie takie sprawy najlepiej rozwiązać w ramach współpracy międzynarodowej, takiej jak wysiłki podejmowane przez ONZ.

dostępność