Państwa członkowskie ONZ nie uchwaliły Traktatu Oceanicznego za piątą próbą

Co chciały osiągnąć państwa członkowskie ONZ?

Traktat ONZ o pełnym morzu był negocjowany przez ostatnią dekadę. Mimo to nigdy nie został podpisany.

Na odwrocie państw członkowskich ONZ zobowiązując się do ochrony Światowi przywódcy i ekolodzy mieli nadzieję, że do 30 roku 2030 procent powierzchni lądowej i morskiej naszej planety zapewni również pełne bezpieczeństwo ekologiczne.

Brak objęcia ochroną prawną pełnego morza oznacza, że ​​w zdecydowanej większości oceanów na świecie nadal będą występować komercyjne połowy populacji dzikich ryb w niebezpiecznie niezrównoważonym tempie – przynajmniej na razie.

Wynika to z faktu, że członkowie ONZ nie mogli dojść do porozumienia w sprawie równego podziału lub redystrybucji korzyści z życia morskiego lub ustalenia, które obszary będą chronione.

Spotkanie w Nowym Jorku było drugą próbą przyjęcia polityki ONZ w 2022 r. i piątą w sumie.

Oficjalne oświadczenia na konferencji ONZ na temat oceanu w Lizbonie przywoływały nadzieję na sukces, ponieważ prawie wszyscy obecni przywódcy polityczni otwarcie wyrazili swoje poparcie dla uchwalenia przepisów.

Jakie postępy poczyniono?

Państwa członkowskie ONZ i działacze na rzecz ochrony przyrody mają zupełnie inne poglądy na to, co osiągnięto podczas tygodniowego spotkania w Nowym Jorku.

W oczach ekologów, którzy byli świadkami dyskusji na temat traktatu oceanicznego, które trwają przez ostatnią dekadę bez powodzenia, wydaje się, że może być „za późno” na ratowanie naszych ekosystemów oceanicznych.

Jasne, zapewnienie rozwoju nowych sanktuariów oceanicznych było małym krokiem naprzód. Ale Laura Meller z kampanii Greenpeace „Chroń oceany” powiedziała, że ​​bogate kraje „posuwają się zbyt wolno, by znaleźć kompromisy, pomimo swoich zobowiązań”.

Kraje Globalnego Południa, w szczególności kraje wyspiarskie Karaibów i Pacyfiku, są bardzo świadome konsekwencji przełowienia i zaniedbań ze względu na bliskość i zależność od oceanu. Obaj zdecydowanie opowiedzieli się za podpisaniem traktatu.

W rezultacie wielu uważa, że ​​kraje Globalnej Północy są winne utrudnienia jakichkolwiek porozumień, kiedy doszło do ostatnich dni. Często przedkładali przyszłe zyski z połowów nad ochronę oceanów.

Greenpeace nadal ostrzega Zgromadzenie Ogólne ONZ, że osiągnięcie celu, jakim jest ochrona 30 procent światowych oceanów do 2030 r., jest absolutnie niezbędne, aby dać życiu morskiemu szansę na odrodzenie się.

Dlaczego ochrona pełnego morza jest ważna?

Oprócz wstrząsającej możliwości załamania się ekosystemu oceanicznego, poważnym problemem jest niesprawiedliwość przemysłu rybnego.

W Afryce Zachodniej zasoby rybne są poważnie uszczuplone z powodu działania dużych statków rybackich z Europy u wybrzeży. Powoduje to brak bezpieczeństwa żywnościowego w całym regionie i szkodzi środkom utrzymania rybaków, którzy dzięki handlowi utrzymują swoje rodziny.

Co więcej, duże statki rybackie mają narzędzia do wydobywania bardzo dużych połowów, których mniejsze łodzie nie mają. Jest to problematyczne, ponieważ naukowcy odkryli że pozostawianie dużych ryb w oceanie przyczynia się do zmniejszenia ogólnej emisji dwutlenku węgla do atmosfery.

Kiedy duża ryba ginie, opada na dno oceanu i sekwestruje zawarty w niej węgiel. Dodaje to „niebieskiego węgla”, a raczej całego węgla wychwytywanego i magazynowanego przez oceany, a tak przy okazji, jest to bardzo dużo.

Wiadomo, że ocean przechowuje około 30-50 procent całego CO2 emitowanego z paliw kopalnych. Przechowuje również 50 razy więcej węgla niż atmosfera i 20 razy więcej niż rośliny i gleba razem wzięte.

Biorąc pod uwagę, że planeta w dużej mierze składa się z tych bardzo ważnych ekosystemów, z pewnością warto je chronić. Niepodpisanie traktatu tylko przedłuży wyczerpywanie się życia oceanicznego i kładzie nacisk na to, jak trudne będzie przekonanie wszystkich narodów, by przedkładały naszą planetę ponad zysk.