Naukowcy twierdzą, że solone uprawy mogą zapewnić opłacalne wychwytywanie dwutlenku węgla

Przed niedawnym przełomem, kiedy bakterie rozkładały próbki biomateriału trawy w glebie, zamaskowany węgiel został ponownie uwolniony z powrotem do atmosfery.

Dążąc do pokonania tej przeszkody w Nowe badania, naukowcy z Berkeley zwrócili się ku prawdopodobnie najstarszemu konserwantowi w historii, soli. Podczas zmienionego testu terenowego położyli nasączone węglem sadzonki trawy w dołach na biomasę i pokryli je solą. Zmiana okazała się kluczowa, ponieważ trawa pozostała całkowicie zachowana przez miesiące wraz z całym wyizolowanym węglem.

"Proponowane przez nas podejście polegające na agrosekwestracji może stabilnie sekwestrować węgiel w suszonej, solonej biomasie przez tysiące lat, przy niższych kosztach i wyższej efektywności emisji dwutlenku węgla niż inne technologie wychwytywania powietrza" - podsumował współautor badania, Harry Deckman.

W tej ostatniej wkrótce ma powstać największa na świecie instalacja do wychwytywania dwutlenku węgla otwarte w Wyomingu w celu sekwestracji 5 milionów ton metrycznych CO2 rocznie do 2030 r. Przez wielu uważana za nierealistyczną perspektywę – biorąc pod uwagę obecny koszt tony sekwestrowanego węgla wynoszący 600 USD – firma ostatecznie dąży do uzyskania 100 USD za tonę za pomocą eksperymentalnych materiały.

W przeciwieństwie do technologii bezpośredniego wychwytywania powietrza, naukowcy z Berkley twierdzą, że ich metoda agrosekwestracji może już zapewnić znacznie lepszą wartość już przy zaledwie 60 USD za tonę CO2 – co oznacza, że ​​proces byłby również ujemny pod względem emisji dwutlenku węgla, ponieważ podobno każda tona suchej biomasy wychwytuje około dwóch ton emisji .

Działając szybko, zespół sporządził już listę wysokowydajnych roślin, z których większość teoretycznie można uprawiać na gruntach marginalnych i jałowych. Twierdzą, że 1-hektarowa solniczka pomieściłaby materiał z 10,000 XNUMX hektarów biomasy.

Obliczenia pokazują, że przy samym tylko tym wskaźniku produktywności jedna piętnasta światowych pól uprawnych, lasów i pastwisk może ukrywać połowę całkowitej emisji gazów cieplarnianych planety.

Liczby te oczywiście przedstawiają najlepszy scenariusz i stawiają nas z powrotem na terytorium z ciasta w chmurach, biorąc pod uwagę logistykę zabezpieczania tak dużej części ziemi. Niemniej jednak, nawet na znacznie mniejszą skalę, istnieją powody do ekscytacji i optymizmu co do naturalnego, taniego dobrodziejstwa wychwytywania dwutlenku węgla.