Nie, to nie jest ciepłe, to tylko kapitalizm

Sedno artykułu nie jest przedstawiane jako zepsuty system, który stworzył potrzebę tego samopoświęcającego się obejścia. Nie wspomina się o tym, że Angela Hughes postanowiła nie brać ani jednego dnia wolnego w czasie ciąży, aby móc go zgromadzić po urodzeniu dziecka. Dla Good Morning America sens tej historii jest następujący: nie że Stany Zjednoczone są jednym z niewielu krajów na świecie i jedynym krajem zachodnim, który nie ma żadnej formy obowiązkowego urlopu macierzyńskiego. W tej publikacji chodzi o to, że koledzy tej kobiety są właśnie tacy, so hojny.

Jessica M Goldstein z ThinkProgress stworzył nowy termin dla tego rodzaju wiadomości: historia dobrego samopoczucia i zła. Podczas gdy historie o dobrym samopoczuciu są dobrą częścią każdej diety medialnej, dostarczając rzadkiego, ale często potrzebnego antidotum na wiadomości w postaci małej żyrafy i małego łabędzia, które zostają przyjaciółmi lub coś w tym rodzaju, historia o złym samopoczuciu jest wiadomość przekazana wam przez jakiś rzekomo autorytatywny głos – oficjalną publikację lub rzecznika – jako inspirującą opowieść, która w rzeczywistości wskazuje na głębokie wady społeczeństwa.

Opowieści o dobrym samopoczuciu i złym samopoczuciu to wiadomości z najciemniejszych szamba późnego kapitalizmu, gdzie szerzy się nierówność, a ubóstwo pociąga za sobą odsetki. W tej formie społeczeństwa osoby przeżywające znaczne trudności finansowe muszą polegać na dobrej woli innych, zamiast odwoływać się do struktur ustanowionych w celu ich ochrony i podniesienia na duchu. . A potem celebrujemy tę dobroczynność, ignorując okoliczności, które spowodowały uzależnienie. Te historie są następnie zbierane przez media głównego nurtu, zwykle prowadzone przez duże kapitalistyczne firmy, i udostępniane przez inne konglomeraty w mediach społecznościowych. I tak cykl idzie.

Być może najbardziej makiaweliczną cechą tych opowieści jest to, że ich ostateczny morał sugeruje, że zamiast walczyć o społeczeństwo, które jest bardziej empatyczne i humanitarne, osoby pozbawione praw muszą po prostu całkowicie oddać się kapitalizmowi w nadziei, że ich wynagrodzi. Weźmy Waltera Carra, który po zepsuciu się samochodu przebiegł 20 mil do nowej pracy, a następnie został nagrodzony przez swojego najwyższego szefa, dyrektora generalnego Bellhops, Luke'a Marklina, swoim własnym fordem. „Postawiliśmy naprawdę wysoko poprzeczkę dla serca i wytrwałości i… po prostu to zepsuło” powiedział Marklin, oddając kluczyki i odjeżdżając swoim znacznie droższym samochodem.

To niesamowita historia. Wytrwałość i serce, jakie pokazał Walter, precyzyjnie definiuje kulturę Bellhops. Jestem naprawdę dumny, że jestem w tej samej drużynie co Walter… postawiliśmy sobie wysoką poprzeczkę w obsłudze, a on właśnie ją podniósł. Czekamy na osobiste podziękowanie w tym tygodniu. https://t.co/Fr4ytu5CM1

— Łukasz Marklin (@LukeMarklin) 15 lipca 2018 r.

Nasza skłonność do dzielenia się i ubóstwiania historii o dobrym samopoczuciu, złym samopoczuciu, może mieć wiele wspólnego z ograniczoną ludzką uwagą i naszą skłonnością do nadawania znaczenia prostym, jednorazowym wydarzeniom. Jesteśmy dobrzy w świętowaniu faceta, który wyciąga kogoś z płonącego budynku, ale facet, który spędza życie na ryzykownych kontrolach zgodności starych instalacji elektrycznych, przechodzi na późną emeryturę. Ponadto ci, którzy padli ofiarą nierówności, mogą chcieć zapełnić swoje kanały informacyjne historiami ludzi, którym udało się uciec przed podobnymi okolicznościami, aby taki cud wydawał się bardziej prawdopodobny.

Chociaż w grę wchodzi element „bardziej-głupi-nas”, ostatecznie w najlepszym interesie wielkich korporacji medialnych i rządów, które wspierają, jest sprawienie, by te historie wydawały się tak atrakcyjne, jak to tylko możliwe. Razem zastawiają miodową pułapkę.

To, jak głęboko pogrążyliśmy się w wypaczonym postrzeganiu inspiracji, jest naprawdę niepokojące i nie ma na to oczywistego lekarstwa. Wydaje się oczywiste, że ostatecznie byłoby lepiej dla Keoniego i jego kolegów z klasy, gdyby obiady szkolne stały się bezpłatne, finansowane z podwyższonego podatku od najbogatszych 1% lub z ułamkowego spadku wydatków na obronę. Obecnie pracują nad tym właśnie ludzie. Ale trudniej jest opowiedzieć o tym powolnym przeszczepie na rzecz zmiany instytucjonalnej, ponieważ zwykle dokonuje się go za zamkniętymi drzwiami, w długich żmudnych ustawach przedstawianych na kongresie lub w drobiazgach debat, które trwają miesiącami w lokalnych sądach.

Media muszą być lepsze w opowiadaniu te historie. Muszą śledzić i podnosić na duchu tych, którzy wprowadzają zmiany instytucjonalne, a nie tylko chwilowo przeciwstawiają się samej instytucji. Musimy znaleźć sposób, aby Raport 52 na stronie że ekonomiści Jesper Alex-Petersen, Petter Lundborg i Dan-Olof Rooth napisali w 2017 roku o korzyściach płynących z bezpłatnych obiadów w szkole, głównym nagłówku tej toczącej się debaty w Kongresie. Ludzie tacy jak John Morgan, prawnik ds. obrażeń ciała na Florydzie przelewanie milionów własnych pieniędzy na kampanię podniesienia płacy minimalnej w jego stanie do 15 dolarów za godzinę, muszą stać się nowymi bohaterami wiadomości. Zmiana instytucjonalna i strukturalna musi być nowym, krzepiącym sercem.

Oglądając mnóstwo historii o dobrym samopoczuciu, złym samopoczuciu, które zapychają nasze kanały, pozostawiając ich kwaśny posmak, po raz kolejny przypomina się Eliot i jego niesławny refren w Puściciele -

Tak kończy się świat
Tak kończy się świat
Tak kończy się świat
Nie z hukiem, ale z jękiem.

Jak przysłowiowy homar w gotującym się garnku, potwierdza to przyziemność naszej śmierci. Ale jak mówią instytucje i firmy, które zaśmiecają media społecznościowe, jak możemy nawoływać do powstania, gdy jest ich tak wiele dobry na świecie?! Z entuzjazmem wskazują na szczelinę światła w zasłonie, którą zarzucili na nas wszystkich.