Czy jednolity kodeks cywilny Indii jest systemem sprawiedliwym?

Powodem tego zwolnienia był fakt, że Indie będą gościć wiele różnych wspólnot religijnych; wielu przywódców uważało, że utrzymanie harmonii między tymi grupami jest równoznaczne z umożliwieniem im samodzielnego decydowania o swoich sprawach.

I, wbrew powszechnemu przekonaniu, ta opozycja nie tylko pochodziła od mniejszości muzułmańskiej, ale także od konserwatystów przywódcy hinduscy którzy nie popierali reform prawa hinduskiego.

Niezależnie od tego, w tym samym roku KM Munshi wygłosił mocne oświadczenie na rzecz UCC w Zgromadzeniu Ustawodawczym:

„Spójrz na prawo hinduskie; otrzymujesz jakąkolwiek dyskryminację wobec kobiet; a jeśli jest to częścią hinduskiej religii lub hinduskiej praktyki religijnej, nie można uchwalić jednego prawa, które podniosłoby pozycję hinduskich kobiet do pozycji mężczyzn. Dlatego nie ma powodu, dla którego nie powinno być kodeksu cywilnego na całym terytorium Indii”.

Jednak przywódcy muzułmańscy, tacy jak Mohamed Ismail Saheb, argumentowali, że ludność Indii była przyzwyczajona do pewnych praktyk religijnych, które były integralną częścią ich życia i nie można się od nich obejść.

Ponadto Naziruddin Ahmed zasugerował, że wszelkie zmiany w prawach osobistych muszą być stopniowe i za zgodą wspólnot religijnych.

Na to BR Ambedkar, ówczesny minister prawa, wyjaśnił, że nie naciskali na natychmiastowe zmiany w prawach osobistych, ale zamiast tego, zwykli być uprawnieni do stanowienia prawa w tych sprawach. Powiedział również, że gdyby jakikolwiek rząd działał w sposób prowokujący indyjskich muzułmanów do buntu, byłby to „rząd szalony”.

UKC a prawa osobiste

Główny argument na poparcie UCC jest zakorzeniony w pojęciu sprawiedliwości płci.

Prawo hinduskie nie przewidywało rozwodu, dopóki nie zostało zreformowane w latach pięćdziesiątych przez Zgromadzenie Konstytucyjne Indii. W innym przypadku muzułmańskie prawo osobiste nie zakazywało praktyki „potrójnego talaaq” lub natychmiastowego rozwodu, dopóki ustawa nie została uchwalona przez parlament w 2019.

Oznacza to, że do 2019 r. wszyscy żonaci muzułmańscy mężczyźni mogli w dowolnym momencie rozwieść się ze swoimi żonami, po prostu trzykrotnie wypowiadając słowo „talaaq” (rozwód).

Niemniej jednak pokazuje to również, że ustawy osobowe mogą być zmieniane w parlamencie bez ich znoszenia, zachowując ich pozytywne aspekty.

Prawdą jest jednak, że takie reformy prawa personalnego często spotykają się z wrzawa od odpowiednich społeczności – jak wspomniany potrójny projekt ustawy talaaq, nawet jeśli reformy są dokonywane na rozsądnych podstawach. Utrudnia to dokonanie szeregu zmian w prawach osobistych.

I to sprowadza nas z powrotem do pytania, kto ma rację, a kto się myli.

Podczas gdy niektórzy przywódcy Zgromadzenia Ustawodawczego wczesnych niepodległych Indii argumentowali, że prawa osobiste są mizoginiczne i dlatego należy je zlikwidować, inni twierdzili, że stawką będzie kulturowa integralność obywateli.

Obie strony mogą wydawać się równie rozsądne, ale moim skromnym zdaniem kluczem do etycznego egzekwowania MCK jest zgoda wspólnot religijnych i intencje rządu realizującego tę politykę.

Czy zatem prawa osobiste powinny zostać zniesione z powodu mizoginizmu, czy po prostu powinny zostać zmienione, aby wykorzenić negatywne aspekty?

Czy jednolity kodeks cywilny powinien być postrzegany jako próba zjednoczenia narodu czy jako narzędzie ucisku mniejszości?

Czy to my powinniśmy wdrożyć kod, czy pozostawić go przyszłym pokoleniom?