Notatka klimatyczna z 1977 roku, która powinna zmienić świat

Porównanie ostrzeżeń z rzeczywistością

„Spalanie paliw kopalnych rosło w tempie wykładniczym w ciągu ostatnich 100 lat. W rezultacie stężenie CO2 w atmosferze jest obecnie o 12% wyższe od poziomu sprzed rewolucji przemysłowej i może wzrosnąć od 1.5 do 2.0 razy więcej w ciągu 60 lat - czytamy.

„Z powodu »efektu cieplarnianego« atmosferycznego CO2 zwiększone stężenie spowoduje globalne ocieplenie klimatu o wartości od 0.5 do 5°C”.

Twierdzenia te zbudowane na wstępnych dowodach z dekada wcześniej że dwutlenek węgla jest uwalniany do atmosfery podczas spalania węgla, ropy naftowej i gazu ziemnego. Dziś oczywiście jest to powszechna wiedza, podobnie jak niebo jest niebieskie, a trawa zielona.

Jeśli chodzi o przewidywane skutki, Press słusznie zauważył, że „gwałtowne wahania” klimatu doprowadzą do bezprecedensowych trudności w wielkich branżach zarabiających – z perspektywy czasu prawdopodobnie dla maksymalnego wpływu i czynnika strachu. Amerykański sen i tak dalej.

Jako doskonały przykład zwrócił uwagę na niepowodzenia upraw na dużą skalę, które okazały się mieć miejsce w przypadku globalnego ocieplenia kontynuując wyczyn wydajność rolnictwa w kilku miejscach na świecie. Powiedział również, że oceny wpływu mają „bezprecedensowe znaczenie” i wymykają się ekstremalnym zdarzeniom pogodowym w przyszłości.

Co chyba najważniejsze, jednak Press ostrzegł, że „sytuacja może wymknąć się spod kontroli, zanim alternatywne źródła energii i inne działania zaradcze staną się skuteczne” i niemal bezbłędnie wskazała rok 2000 jako czas, w którym skutki zmian klimatu staną się widoczne.

Czytając to teraz, kiedy wszyscy jesteśmy na krawędzi przetrwania nieodwracalnych zmian klimatycznych, naszym pokoleniom łatwo jest zapytać: dlaczego te ostrzeżenia nie zostały uwzględnione?

Dlaczego nie działaliśmy?

Do notatki zaufanego powiernika Cartera dołączona była notatka od pierwszego sekretarza ds. energii Ameryki, Jima Schlesingera. Napisano: „Moim zdaniem implikacje polityczne tego problemu są nadal zbyt niepewne, aby uzasadnić zaangażowanie prezydenta i inicjatywy polityczne”.

Och chłopcze, musiał mieć trochę żalu pod koniec życia.

Ziarna wątpliwości szybko rozprzestrzeniły się w całych Stanach Zjednoczonych – można powiedzieć, jak pożar – i poza nimi zaprzeczający zmianom klimatu były powszechne.

Następnie istniały sprzeczne interesy polityczne, które uniemożliwiały radykalne odejście od paliw kopalnych. Po pierwsze, Stany Zjednoczone desperacko dążyły do ​​zakończenia swojej zależności od zagranicznej ropy naftowej i zachęcały do ​​pełnej rewolucji w zakresie krajowego paliwa.

Podczas gdy to się działo, Carter, wbrew intuicji, rozpoczął pierwsze w historii federalne sprzątanie toksycznych odpadów, co sugeruje, że sam nigdy w pełni nie zmierzył się z powagą sytuacji.

Po przegranej kampanii reelekcyjnej, kadencję Cartera zakończył Ronald Reagan w 1981 roku, a stosunek jego następcy do dalekiej retoryki ekologicznej katastrofy stał się natychmiast jasny. Pierwszym zadaniem było zerwanie paneli słonecznych z Białego Domu.

Przemysł paliw kopalnych wtedy, w swoim lukratywnym okresie rozkwitu, zatopiony miliony dolarów w zdyskredytowanie słuszności nauki o klimacie.

Przez cały czas ustawodawcy byli bardziej zainteresowani bezpośrednią szkodą zatrucia dwutlenkiem siarki i tlenkiem węgla niż pozornie odległe zagrożenie zmianami klimatycznymi.

Gdybyś był miły, powiedziałbyś, że notatka Pressa miała wtedy zahamowany wpływ. Pomimo trafienia w cel wieloma proklamacjami, znajdujemy się tutaj, teraz chichocząc na krawędzi nieodwracalnych szkód.

Zatoczyliśmy wtedy pełne koło, taka jest natura żalu, prawda?

Wszystko, co możemy teraz zrobić, to cholernie upewnić się, że ci, którzy mają moc wprowadzania zmian, są całkowicie rozbudzeni i dokonują kluczowych zmian potrzebnych przyszłym pokoleniom.