Stonewall i rewolucja praw gejów

Jakiś kontekst

Postrzeganiu, że ludzie queer „mieli ciężko” przed Stonewall, często towarzyszy przekonanie, że im dalej cofa się w czasie, tym gorszy był ucisk. Jeśli w latach 1960. było źle, wyobraźmy sobie lata 20. lub 1600! Ale historycy pokazali, że jest to dalekie od przypadku. Podczas gdy występowanie prawa sodomii w czasach kolonialnych często uważa się, że były wymierzone w gejów, w rzeczywistości częściej stawiano zarzuty tym, którzy uprawiali seks ze zwierzętami lub narzucali się kobietom.

Powszechnie mówi się, że na początku XX wieku w Nowym Jorku istniała dobrze prosperująca społeczność gejowska, a obecność gejów w sztukach teatralnych, filmach i ogólnie subkulturze była powszechna. Miał nawet nazwę (choć politycznie niepoprawną według dzisiejszych standardów): „szał bratków”. Jednak w epoce depresji, która pogorszyła się po II wojnie światowej, rozpoczął się sprzeciw wobec osób queer. Po tak wielu zawirowaniach społecznych pojawiło się wezwanie do powrotu do „tradycyjnych” wartości w Stanach Zjednoczonych. Histeria wymierzona w gejów była podsycana przez zimną wojnę w latach 20., kiedy strach przed komunistyczną infiltracją wywołał odpowiednie pragnienie, by Amerykanie byli „twardsi” w obronie zachodnich wartości.

Przepisy dotyczące przestępstw seksualnych zostały zrewidowane w latach 40. i 50. o zaostrzenie kar wobec homoseksualistów i umożliwienie im przymusowego umieszczenia w zakładach psychiatrycznych. Po zinstytucjonalizowaniu tych przepisów powszechne stało się poddawanie społeczności gejowskich „leczeniu” i operacjom „konwersji”, w tym terapie wstrząsami chemicznymi i elektrycznymi, kastracją i lobotomią.

Podsumowując, bycie członkiem społeczności LGBT+ w połowie XX wieku było naprawdę do dupy. Taka była rzeczywistość dla większości Zachodu; jednak było to szczególnie rozpowszechnione w Stanach Zjednoczonych, gdzie wystąpił Stonewall.

Przygotuj się do zamieszek

W Nowym Jorku w latach 60. ogólnie znani homoseksualiści nie mogli gromadzić się w dużych grupach, tańczyć z członkami tej samej płci lub ubierać się w ubrania, które nie pasowały do ​​ich płci. Działania te zostały zepchnięte pod ziemię do barów i klubów nocnych.

Wioska Greenwich stał się znany jako hotspot dla barów należących do mafii, które zezwalały na „aktywność gejów” wyłącznie w oparciu o jej rentowność. Podczas gdy naloty policji na takie instytucje były powszechne, te rodziny przestępcze były często informowane o nadchodzących nalotach ze strony skorumpowanych funkcjonariuszy i utrzymywały stosunki słodkie, sowicie spłacając policję. Wiedząc, że te gejowskie bary będą dla nich intratne, NYPD nieoficjalnie zezwoliła na kontynuowanie praktyki finansowanych przez przestępczość placówek LGBT+.

Stonewall, zarządzany przez rodzinę przestępczą Genovese, był jednym z największych takich miejsc. Istniała w skorumpowanej symbiozie z nowojorską policją przez wiele lat, dopóki ta ostatnia nie zorientowała się, że właściciele barów szantażują prominentne osoby, które bywały w barze, zwiększając swoje zyski. W jednym z najdrobniejszych posunięć w historii funkcjonariusze zdecydowali się zamknąć bar, nie widząc, że żaden z zysków z łapówek nie jest kierowany na nich. To tutaj robi się ciekawie.

Zamieszki

Około godziny 1:30 w dniu 28 czerwca 1969 r. nalot policji bar Stonewall. Mafia nie została poinformowana o nalocie, który okazał się szczególnie jadowity. Standardową procedurą w przypadku nalotu było nakazanie gościom ustawienia się w szeregu i okazania dowodu tożsamości, jednak tym razem funkcjonariusze rzekomo szorstko obchodzili się z imprezowiczami i niewłaściwie dotykali klientek.

Pomimo licznych relacji pierwszoosobowych, ciężko jest znaleźć konkretny katalizator tego, co wydarzyło się później. Napięcie w społeczności rosło tak długo, że najwyraźniej osiągnięto punkt krytyczny, nawet jeśli nie był on wykrywalny przez policję. Prawo potępiło osoby LGBT+ jako przestępców, medycyna uznała ich za niepoczytalnych, a Kościół uznał ich za grzeszników. Ciągły atak na lesbijki i gejów w latach 50. i 60. sprawił, że nie można było wyobrazić sobie pozytywnej tożsamości gejowskiej, nie mówiąc już o kulturze gejowskiej. Kopacz? Wszelkie próby walki z tym uciskiem ze strony członków społeczności doprowadziły jedynie do dalszego spychania ich w cień.

28 czerwca coś pękło. Ludzie w składzie odmówili przedstawienia tożsamości. Transwestyci odmówili zdejmowania kobiecej odzieży. Policja zaczęła wyprowadzać imprezowiczów na zewnątrz i dokonywać publicznych aresztowań. Jednak zamiast się rozwiązać, klienci kręcili się na zewnątrz, gromadząc jeszcze więcej gapiów.

Uczestnik Michael Fader wyjaśnia: „Nikt nie powiedział nic namacalnego… to było po prostu tak, jakby wszystko na przestrzeni lat osiągnęło punkt kulminacyjny podczas tej jednej konkretnej nocy w jednym konkretnym miejscu… To było jak ostatnia kropla”.

Według obserwatorów tłum stał się gwałtowny. W tłumie rozeszła się wiadomość, że policja przyjechała zbierać pieniądze z łapówek i zaczęli rzucać monetami w policyjne samochody. Zabrali cegły z pobliskiego placu budowy i rozpoczęli niszczenie samego Stonewall. W budynek rzucano śmietnikami, śmieciami, butelkami, kamieniami i cegłami, wybijając okna. Świadkowie zeznają, że „królowe płomieni”, prostytutki i gejowskie „dzieciaki ulicy” – najbardziej wyrzutki w społeczności gejowskiej – są odpowiedzialne za pierwszą salwę pocisków, a także za wyrwanie parkometru używanego jako taran drzwi Stonewall Inn.

Kiedy sytuacja się zaostrzyła, policja wezwała Taktyczne Siły Patrolowe (zasadniczo oddział zamieszek), jednak tłum LGBT+ urósł do przytłaczających rozmiarów. Bob Kohler, który spacerował z psem w noc Stonewall, wspomina: „policjanci byli upokorzeni. Nigdy, przenigdy się nie wydarzyły. Byli bardziej źli niż, jak sądzę, kiedykolwiek, bo wszyscy się buntowali… ale wróżki nie miały się buntować…